11. Bo nie wszystko musi mieć swój szczęśliwy koniec... Ten ból jest dopiero początkiem czegoś większego...

Gabi

Rok. Trzysta sześćdziesiąt pięć dni. Osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt długich godzin. Nie liczę już nawet sekund. Tak wiele czasu, spędzonego w rzeszowskim mieszkaniu. Te setki samotnych wieczorów, przesiedzianych w Twojej bluzie z tym charakterystycznym mocnym zapachem, który z każdym dniem tracił na intensywności, ale w mojej podświadomości został na zawsze. Ten ogrom godzin przeleżanych w łóżku z mokrymi policzkami, zaczerwionymi oczami. Te minuty głupiego myślenia, co by było, gdyby... Nic by nie było. Nam nie było pisane to, by być razem. Jesteśmy całkowicie różnymi ludźmi z innych światów.

Nie wiem, co teraz się z tobą dzieje. Nie wiem, gdzie grasz. Odizolowałam się od takich informacji. Nie chciałam, by cokolwiek przypominało mi ciebie, choć sama to robiłam. Sama nieświadomie nie chciałam wyrzucić tej bluzy, którą nawet teraz mam na sobie. Podświadomie każdej nocy wpatruję się w Księżyc, myśląc o tym, co robisz? Zastanawiam się, czy jesteś szczęśliwy? Czy znalazłeś kogoś, kogo pokochasz i oddasz jej całego siebie? Czy dziewczyna, która będzie mieć ciebie całego, zrozumie to i odda ze zdwojoną siłą? Pytam się tej wielkiej, jasno świecącej gwiazdy, czy jeszcze kiedyś cię zobaczę? Odpowiedzią jest jednak głucha cisza...

Chciałam zapomnieć. Robiłam różne rzeczy. Chciałam poznać kogoś zwykłego i po prostu się w nim zakochać. Chciałam się z nim kochać i tylko jego mieć w tamtym chwilach w głowie. Chciałam oficjalnie przedstawić go mamie i móc powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Czy to na prawdę było tak wiele? Przecież ja chciałam tylko miłości. Ale nigdy tak nie było. Nigdy nie patrzyłam na mężczyznę bez względu na ciebie. Zawsze porównywałam to co robili do ciebie. Nikogo nie mogłam pokochać, bo moje serce nie chce pozbyć się Ciebie.

Ten rok zmienił wszystko. Nadal jestem Gabrielą Nowacką, ale nie pracuje już w klubie. Nie ma już wspólnych cech z tym "starym" życiem. Nie ma już nawet jednego wspólnego mianownika, między mną z przeszłości, a mną z teraz. Wszystko zginęło wraz z rozstaniem. Zginął lęk, strach, kłamstwa. Zginęła też pewność siebie i perwersyjność zachowania. Zginęła dawna zagubiona Gabi. Teraz jest stanowcza i dążąca do celu Gabriela. Priorytetem są studia i dobry kontakt z Michasiem. Jego zdrowie całkowicie wróciło do normy. Dzięki operacji może żyć normalnie bez żadnych ograniczeń. Pieniądze były wtedy bardzo potrzebne, ale gdybym mogła cofnąć się w czasie, nigdy bym się na to nie zgodziła.

Gdybym mogła zacząć to jeszcze raz, nigdy nie pozwoliłabym, żeby o tym, ile spędzimy razem czasu, decydowała jakaś umowa. Nie pozwoliłabym, żeby wyznacznikiem były pieniądze. Nie chcę potem cierpieć tak, jak teraz. Nie chcę kochać na odległość...

- Gabrysiu, co się dzieje, słonko?

- Myślę, mamuś... 

- O nim?

- Tak...

- Kochanie, wyjścia są dwa... Albo zapomnisz i zniszczysz sobie życie... Albo będziesz walczyć. Znajdź go, powiedz, co czujesz, a jeśli powie, żebyś więcej go nie szukała, odejdź... Nigdy potem nie pomyślisz, że nic nie zrobiłaś. To on zrezygnował, nie ty... - przytula mnie do swojego matczynego ramienia, a ja się rozpadam.

Rozpadam się na takie maluteńkie cząsteczki. Każda jest częścią mnie, lecz każda czuje co innego. Każda z nich rozdrapuje jakąś ranę. Każda tak strasznie kaleczy serce. Każda powoduje płynięcie krwi w moim ciele. Każda podcina mi skrzydła, równocześnie ciągnąc w górę. Każda komórka mojego ciała pragnie twojego dotyku. Każda część ciała pragnie pieszczot twoich ust i dłoni. Każda część mnie tak  na prawdę nigdy nie przestała pragnąć ciebie. Nigdy nie przestałam cię kochać, Zbyszku...

Tęsknię. Tak cholernie brakuje mi wszystkiego, co związane z Tobą. Brakuje mi głosu, ciepła, dotyku, zapachu... Tęsknię za tymi wieczorami, gdy leżałam blisko ciebie i bezczelnie wsłuchiwałam się w bicie twojego serca. Tęsknię za godzinami pełnymi twoją obecnością przy mnie. Tęsknię za atmosferą, jaka panowała w twoim domu. Tęsknię za tą magicznością płynącą od ciebie, jak i twoich bliskich. Tęsknię za tymi momentami, gdy moje ciała przeszywały dreszcze powodowane twoim dotykiem. Tęsknię za możliwością przytulenia się do ciebie, gdy spałeś. Tak cholernie tęsknię za Tobą...

- Gabi, chodź pograsz ze mną w piłkę - do pokoju wpada Michał. Radosny, roześmiany od ucha do ucha.

- Siadaj - poklepuje miejsce obok siebie, a brat siada na nim. - Michaś, zawsze będziesz moim małym braciszkiem, zawszę będę cię bardzo mocno kochać, zawsze będę przy Tobie, zawsze będziesz mógł na mnie liczyć, ale... Michaś, ja chcę wyjechać... Nie wiesz o mnie wszystkiego, ale tak będzie lepiej dla wszystkich... 

- Na pewno nie dla mnie i mamy! - wybiegł z pokoju.

Nie... To nie tak wszystko miało wyglądać. Moje sny z dzieciństwa mówiły co innego. Miałam byś piękną, bogatą, szczęśliwą, ale samotną księżniczką, która czeka na swojego księcia. Pewnego dnia podjechałby pod moją wieżyczkę na białym koniu i powiedział, że mnie kocha. Miał mi się oświadczyć, a potem miał być ślub, dzieci i szczęście nie do opisania. Ale tej bajki nie będzie. Teraz nie będzie już żadnej.  Tak bardzo cię potrzebuję, Zbyszku...

Zbyszek

Rok. Trzysta sześćdziesiąt pięć dni we Włoszech. Cały sezon pełen rozczarowań, porażek reprezentacji, ciekawości, aklimatyzacji, powrotu radość z gry, dobrych meczy, zwycięstw w klubie. Sezon gry na najwyższym poziomie, brąz Ligi Mistrzów, złoto ligi włoskiej, statuetki MVP. Cały sezon rezygnacji z prywatności. Przez ten cały czas liczyła się tylko siatkówka. To ona była moją jedyną stałą kochanką. To ona widziała, jak staczam się na samo dno w pierwszych dniach od rozstania, jak baluje w klubach w Modenie i zatapiam smutki w alkoholu, nie przychodząc na treningi. To ona widziała moje największe sukcesy. Tak po prostu była, jest i będzie już na zawsze w moim życiu.

Tak, jak kiedyś powiedziałaś, świat o tobie nie mówi, więc nic o tobie nie wiem. Nie wiem, czy nadal mieszkasz w Rzeszowie, czy nadal jesteś striptizerką, czy nadal tańczysz dla takich napalonych facetów jak ja rok temu. Może teraz wreszcie jesteś szczęśliwa. Może jesteś z kimś, kto zaakceptował cię taką, jaką jesteś i nie zostawił, tak jak ja. Może teraz wreszcie kogoś prawdziwie kochasz, tak jak ja kochałem ciebie. Może czujesz, że to ta właściwa osoba, jak i ja czułem, mając cię obok. Może tak na prawdę nic się nie zmieniło i następny facet namówił cię na tydzień z nim. Może...

- Cześć... - mówię niepewnie, stojąc w progu mieszkania Kubiaka i jego narzeczonej. - Jest Michał? - to dziwne, ale kobieta, z którą kiedyś mogłem śmiać się, rozmawiać, balować do upadłego, teraz wydaje mi się obca. Ale to moja wina.

- Tak, jest... Wchodź, ja i tak wychodzę, Michał jest w salonie.

Zamyka za sobą drzwi i wychodzi. Powinienem w ogóle tu nie przychodzić. Nie teraz, gdy oboje na głowie mają ślub. Moje problemy nie są im potrzebne. Ale z drugiej strony musiałem. Obiecałem to Gabrysi. Przymykam oczy i widzę jej sylwetkę. Uśmiechniętą, radosną, zajętą czymś. Obok niej dziecko. Najgorsze jest to, że to nie do mnie się przytula, nie mnie całuje, nie mnie kocha...

- Co tu robisz?! - słyszę po przekroczeniu granicy pomieszczenia. - Do reszty chcesz mi rozpieprzyć życie?! Albo może znowu chcesz mi przyłożyć, bo twoja aktualna panienka się puściła i nie masz kogo dymać?! Po co, do kurwy nędzy, przychodzisz do mnie po trzech latach?! - lokalizuje się przede mną, trzymając w dłoniach moją koszulkę.

- Chce się pogodzić... 

- Co? Ty? Nie... - odchodzi ode mnie. 

- Daj mi coś wyjaśnić...

-Ale co ty masz do wyjaśniania?! To, że jak zobaczyłeś większą kasę, miałeś dobrą dupe przy sobie, to ześwirowałeś?! To, że nie miałeś własnego zdania, a ta larwa potrafiła cię tylko wykorzystywać, żebyś dawał jej kase i znajomości?! Chłopie, nie uważasz, że już trochę za późno? Nie jesteś już tym Zbychem, który balował ze mną do białego rana, który zawsze potrafił postawić mnie do poziomu i kazać się uspokoić, bo kasa to nie wszystko. Stary, obaj się zmieniliśmy. Obaj mamy inne priorytety. Ja chcę założyć rodzinę, a ty przelecieć wszystkie panienki w mieście, w którym aktualnie jesteś... Nigdy nie będzie, tak jak było, nawet jeśli każdy z nas by tego chciał...

- Ale ja się zmieniłem. Michał, proszę, daj mi powiedzieć to, co było i dlaczego tu jestem, a potem, jeśli powiesz jedno słowo, wyjdę i więcej tu nie przyjdę - po chwili siada na kanapie i kiwa głową. - Aśka mnie tak zmieniła... Wiesz dobrze o tym, więc nie mam co ci opowiadać... Rok temu spotkałem dziewczynę. Ale nie taką następną panienkę na jedną noc, nie taką, o której następnego dnia nie będę pamiętał. Gabi była inna...  - mówiłem wszystko, każdy dzień streściłem i przekazałem go Michałowi. Nic nie mówił, tylko patrzył na to, jak chodzę w tą i z powrotem. Nie przerywał, nie kazał się wynosić. Wysłuchał. - Wiem, że wszystko już stracone, ale ja ją na prawdę kocham... Gdyby nie ona, nie było by mnie tu...

- Przecież nie widziałeś jej rok, więc jak?

- Dopiero teraz dojrzałem do tego, żeby wyciągnąć rękę do ciebie i przyznać się do błędu. Stary, ja dopiero teraz wiem, jakim byłem zapatrzonym w Aśkę pachołkiem, z którym mogła zrobić wszystko... 

- Cieszę się z tego, nawet jeśli to o trzy lata za późno - wyciąga w moim kierunku swoją dłoń. - Ja też postąpiłem źle... Skończmy już to całe obrażanie. Zgoda?

- Zgoda - podaje mu dłoń, lecz już po chwili ściskamy się przyjacielsko.

Takiego wieczoru nie spędziłem już od bardzo dawna. Na luzie siedzę na kanapie Michała, oglądając razem z nim mecz koleżanek po fachu w Grand Prix. Komentujemy, śmiejemy się, cieszymy ze zdobytego punktu, krzyczymy, gdy sędzia popełnia błędy. Jesteśmy wreszcie sobą. Nie kończy się na wspólnym oglądaniu spotkania siatkarek. Wychodzimy do klubu, który był naszym ulubionym podczas wspólnej gry w Jastrzębskim. Bawimy się z nowo poznanymi kobietami, które strasznie się do nas kleją, lecz żaden z nas nie ma ochoty na epizody z nimi.

Zmęczony opadam na jedną z kanap przy ścianie, a Kubiak obok. Sapie i mówi załamany, że więcej nigdzie ze mną nie wyjdzie, bo się odzwyczaił od takiego ostrego picia i zabawy, ale ja go nie słucham. Widzę tylko jedną osobę. Tak złudnie przypominającą mi Ciebie, lecz to nie ty. Ma inne oczy niż ty. Twoje zawsze były radosne, iskrzące, takie  nasycone intensywnością brązu.  Twoje były takie radosne, gdy nasze twarze dzieliły milimetry. Na policzkach pojawiały ci się rumieńce, gdy mówiłem, że jesteś piękna. Twoje ciało drżało, gdy tylko jeździłem opuszkami palców po aksamitnej skórze. Przez ten tydzień byłaś tylko moja...

Tęsknię. Nie za twoim ciałem, lecz duszą. Pragnę znowu mieć cię przy sobie. Chcę poczuć ponownie smak twoich warg. Czuję, że nie dam rady zapomnieć i na czysto związać się z kimś innym. Kimś odmiennym od ciebie. Kimś, kto nie będzie tobą, a innej niż ty, nie chcę...

~*~*~

Spieprzyłam wiem...

Mam nadzieje, że są jeszcze osoby, które się nie zraziły do Zbyszka i Gabi i poczekają jeszcze te dwa/trzy rozdziały i przeczytają epilog, którego tak na prawdę jeszcze nie ma...

Rozdział przejściowy. Następny będzie już o MŚ, więc będzie, mam nadzieję, mniej nudno ;)

No to ten... trochę mi się to trudne zaczyna robić, ale wyjdę z tarapatów ;)

Mam już trumnę szykować dlatego, że tak mieszam i mącę w ich życiu? Kari mówi, że mnie zabijecie za to :P
Pozorność pierwsza <-- zapraszam ;)
Jednopartówka o Fabianie <-- polecam ;)
Pozdrawiam, 
Dzuzeppe :*