2. Po nocy wschodzi słońce i czas się zbierać, lecz nie od razu...

<muzyka>

Gabi 

Tak strasznie przyjemne ciepło, przylegające do mojego ciała... Tak przyjemnie drażniący moje plecy czyjś oddech... Tak przyjemnie pachnące czyjeś perfumy... Tak przyjemnie spoczywający na moim biodrze czyjś ciężar ręki... Tak przyjemnie trzepocące motyle w dole brzucha, gdy wiem, że ktoś leży obok mnie... Tak wspaniałe wspomnienia dzisiejszej nocy, które nie dają o sobie zapomnieć... Tak rozpalający czyjś dotyk, który doprowadza do szaleństwa...  Tak wyraziste oczy, które wczoraj wpatrywały się we mnie... Tak... To Ty...

Czy czuję się wykorzystana? A czy można być wykorzystanym przez kogoś takiego jak Ty? Nie można, bo Ty nikogo nie wykorzystujesz... Przynajmniej ja Cię tak odbieram... Powoli odwracam się w Twoją stronę. Delikatnie, żebyś się nie obudził, bo nie chce, żebyś już teraz opuszczał moje mieszkanie. Nie chcę, żebyś opuszczał mnie... Na szczęście nie budzę Cię i jeszcze przez chwilę mogę czuć tutaj Twoją obecność... Przez chwilę przyglądam się Tobie... Ciekawe jaki jesteś?  Pytam się sama siebie ledwo słyszalnie. Znam Cię z Telewizji i hali, ale nie wiem, jaki jesteś prywatnie... W zasadzie to nic o Tobie nie wiem, Zbyszku...

Nie wiele myśląc wstaję z łóżka, zakładam dolną część bielizny i chwytam Twoją koszulę... Pachnie tak przyjemnie... Tak męsko i zmysłowo... Czy tak pachnie raj? Nie wiem... Wiem jedynie, że tak pachniesz Ty i że zakochałam się w tym zapachu... To dziwne, bo ja się w niczym nie zakochuję... Nie zwracając uwagi na Ciebie śpiącego zakładam ją na swoje ramiona i wychodzę z sypialni. Idę pod prysznic, by dać chwilę oddechu moim obolałym mięśniom, którym nie dałeś ani chwili oddechu... Jednak, gdy tylko zamknę oczy, to widzę te Twoje zielone tęczówki i od razu zataczam się w ich odcieniu...

Godzinę później wstawiam wodę na kawę. Jest równo godzina jedenasta. No to ładnie sobie pospaliśmy... Krzątam się po kuchni, próbując zrobić coś na śniadanie, ale całkowita pustka w lodówce mi to uniemożliwia. Siadam zrezygnowana na parapecie i wpatruję się w miasto z wysokości dziesiątego piętra. Wszystko tam na dole jest takie małe, lekko rozmazane... Wielką zaletą mieszkania tak wysoko jest to, że nikt mi teraz nie zagląda przez okno i mnie nie obserwuje...

- No nie powiem... W mojej koszuli wyglądasz jeszcze bardziej seksowniej niż wczoraj w tej sukience - mówisz, lekko się śmiejąc, stojąc w drzwiach pomieszczenia w samych bokserkach.

- Wystraszyłeś mnie... A koszula... Po prostu miałam ochotę ją założyć... A co jest Ci już potrzebna? - momentalnie wraca mi perwersyjna pewność siebie.

- Nie... Bynajmniej... Na Tobie i tak lepiej leży - uśmiechasz się i podchodzisz do mnie. - Ładny widok tu masz. Ja niestety takiego nie posiadam... - spuszczasz wzrok na moje nogi i błądzisz nim, jak i opuszkami palców po nich od stóp, aż po krańce koszuli na udach. - Mogę mieć do ciebie prośbę?

- Zależy jaką - uśmiecham się na wspomnienie naszego wczorajszego spotkania na parkingu.

- Zrób mi kawę, a ja w tym czasie skorzystam z prysznica, okey? - a już myślałam, że masz na myśli coś innego...

- Ta... Zrobię... 

Czyli mamy coś wspólnego. Również pijesz kawę, więc jesteś zwykłym śmiertelnikiem, tak jak ja... 

Zbyszek

Tak przyjemny widok kobiety w mojej koszuli... Tak przyjemnie pachnący zapach fiołkowych perfum... Tak cudowne wspomnienia z minionej nocy... Tak hipnotyzujące czekoladowe oczy, które nie pozwalają o sobie zapomnieć... Tak idealna sylwetka, którą pragnie mieć każda kobieta... Tak perwersyjne usta, które jeszcze kilka godzin temu gościły na moim ciele... Tak dziwny spokój, gdy wiem, że jest ktoś za ścianą... Tak... Chodzi o Ciebie...

Nawet ciepłe krople wody, spływające po moim ciele, nie są w stanie oderwać moje myśli od Ciebie. Ciekawe czy innych też przyprowadzałaś do mieszkania i pozwalałaś im zostać na noc? Przemyka mi przez głowę. Jesteś w końcu prostytutką , więc czego ja mam od ciebie wymagać... Nie będziesz przecież ani grzeczna, jak aniołek, ani potulna, jak baranek... Będziesz tym, co zostało z Twojego prawdziwego oblicza... To Twoja praca i tyle.

Dziesięć minut później wychodzę już z tego małego pomieszczenia ubrany już w spodnie i kieruję się za przyjemnym zapachem kawy. Wchodzę do kuchni i widzę ciebie, jak delikatnie ruszasz biodrami w rytm piosenki mojego ulubionego zespołu. Tańczysz do "Chciałbym umrzeć z miłości". Adekwatność tego tekstu tak strasznie mnie przeraża, że sam już nie wiem, co o sobie mam myśleć. Czy straciłem już swoją szansę na miłość? Czy, gdybym teraz spotkał ponownie Aśkę, to czy wybaczyłbym jej i żylibyśmy długo i szczęśliwie? Czy mógłbym umrzeć z miłości? Nienawidzę gdybania...

- Lubisz tańczyć, prawda? - natychmiast zaprzestajesz wykonywanej czynności. 

- Poniekąd taniec to moja praca, więc muszę go lubić - odpowiadasz nawet na mnie nie patrząc.

- A co jeszcze lubisz robić? - szepczę Ci na ucho, stojąc tuż za Tobą, a ty lekko drgasz. Moje dłonie ląduję na Twoich biodrach. Delikatnie razem kołyszemy się w rytm piosenki śpiewając jej słowa.

"Jeśli muszę i wybrać będę mógł jak odejść

To przecież dobrze, dobrze o tym wiesz

Chciałbym umrzeć przy Tobie"

Znowu dobija mnie głębszy sens tych słów. Znowu przed oczami pojawia mi się jej twarz. Jej uśmiech i te wszystkie wspólne chwile. Czy to normalnie? Pytam się sam siebie i nie znam na to odpowiedzi. Jednak po chwili nie mam już w pamięci Joanny, lecz pojawiasz się również i Ty. Twoje czekoladowe oczy, uśmiech, który niejednemu zawrócił w głowie... Bartman, zapamiętaj sobie to. To tylko dziwka...

- Dlaczego w ogóle to robisz? Dlaczego zostałaś prostytutką? - pytam, gdy oboje zajadamy się marnymi kanapkami, siedząc na przeciwko siebie.

- To chyba nie powinno Cię obchodzić, nie? To moja sprawa, dlaczego to robię i myślę, że nic Ci do tego... - wstajesz od stołu i wkładasz naczynia do zmywarki. - Myślę, że powinieneś już iść... Zazwyczaj moi klienci nie zostają nawet na noc, a Tobie już i tak na za wiele pozwoliłam... Idę pod prysznic, a ty się wynoś - wychodzisz z kuchni, zmierzając do łazienki. 

- A moja koszula? Jak mam niby bez niej po mieście iść? - rzucam się za Tobą.

- Wiesz co? Sam ją sobie weź - stajesz przede mną, a ja nie wiem pierwszy raz, co zrobić. - No co, teraz już sławny pan Bartman nie umie się zachować? Jakoś w nocy byłeś bardziej pewniejszy siebie... - sama zaczynasz rozpinać guziki koszuli. Po chwili stoisz przede mną w samej bieliźnie. - Wynoś się stąd, Bartman! - niemal nie przytrzaskujesz mi ręki drzwiami od łazienki.

- A żebyś wiedziała, że się wyniosę! - odkrzykuję ci i pospiesznie zakładam wszystkie ubrania na siebie. - Ale jeszcze tu wrócę - mówię do siebie, gdy jestem już na klatce schodowej.

~*~*~

Powiem na wstępie, że rozdział miał się skończyć inaczej, ale po jednym z komentarzy zrozumiałam, że to na prawdę jest trochę za bardzo przewidywalne i tą sytuację przeniosłam do następnego rozdziału. 

Nie spodziewałam się, że tyle z Was skomentuje poprzedni rozdział. Aż mi się mordka cieszyła, gdy czytałam nowe komentarze :D Liczę również, że i  pod tym będzie ich wile :D

Dziewczyny, ja nie boję się krytyki, bo wiem, że jest ona potrzebna, więc jeśli macie jakieś zastrzeżenia, to śmiało możecie to napisać :)

Zapraszam serdecznie na 15 na http://the--past--in--the--future.blogspot.com/  oraz na wyczekiwany, przynajmniej przeze mnie, na 22 na http://add-me-wings.blogspot.com/
Chciałabym również bardzo podziękować Opowiadania i blogi o sportowcach za udostępnienie mojego bloga. Zapraszam Was do nich. To nic nie kosztuje, a administratorki pracuję bardzo rzetelnie :)
Pozdrawiam,
Dzuzeppe :*