7. Dzień czwarty - Zarumienione policzki kobiety to najlepszy komplement dla mężczyzny.

Mów do mnie czule 

Mów do mnie jeszcze 

kocham cię???

Gabi

Czym są ludzkie uczucia? Wymysłem naszych głów? Potrzebą serca? Czymś, co sprawia, że zmieniamy się? Każdy ma inną, taką swoją definicję uczuć. Dla jednych jest to tylko biologiczne powiązanie z drugim człowiekiem. Dla innych pokrewność dwóch dusz. Jest też taka opinia, że uczuć nie ma. Że my sami je sobie zmyślamy pod wpływem reagowania naszego ciała na kogoś. Reagujemy różnie. Bojąc się, mamy dreszcze. Śmiejąc się, wydajemy dźwięki i w różny sposób nasze usta zmieniają kształt. Czując zdenerwowanie, pocimy się. A jak reagujemy na osobę, która nam się podoba?

Leżąc obok ciebie na łóżku, nie myślę o niczym innym, oprócz chęci przytulenia się do Twojego ciepłego ciała. Marzę o tym, żebyś nawet przez przypadek, położył swoją rękę na moim biodrze, abyś przyciągnął mnie do siebie i tak mocno zacisnął swe ramiona, żebym czuła się bezpieczna. Ale ty śpisz. Z lekkim uśmiecham na ustach. Kładę się twarzą do ciebie i od tak całuję czule. Nadal śpisz. Robię to następny raz. Właściwie to łamię swoje zasady, ale one przy Tobie nie mają już znaczenia. Powtarzam jeszcze raz pocałunek, ale tym razem również delikatnie gładzę Twój policzek, z lekkim kilkudniowym zarostem. 

- Takie pobudki to ja mogę mieć już zawsze - uśmiechasz się, otwierając oczy, a po chwili sam składasz pocałunek na moich ustach.

- To sobie znajdź dziewczynę - odwracam się plecami i udaję obrażoną, ale nie na długo, bo przytulasz się do moich pleców i nosem jeździsz po skórze, przebijając się przez włosy. Tak przyjemnie drażnisz oddechem kark. Tak przyjemnie całujesz moją wygiętą szyję. Jednym zdecydowanym ruchem odwracasz moje ciało do siebie i docierasz do ust. 

- Nie chcę dziewczyny... Wolę spędzić z Tobą kilka dni... - tylko te kilka dni...

Zapominam o naszym układzie, gdy tylko zjeżdżasz dłońmi na mój brzuch i zawisasz nade mną, by po chwili ruszyć w dół. Wtedy nie liczy się cała reszta spraw na głowie. Nie liczą się niezapłacone rachunki. Nie liczy się to, że muszę zebrać pieniądze na operację. Liczy się tylko to, że przez te krótkie chwile mogę być z Tobą...

- Cześć mamuś... Po co dzwonisz? - odbieram telefon.

- A to ja już nie mogę do swojej córki zadzwonić - wzdycha z żalem. - Dzwonie, bo się od tygodnia nie odzywałaś. Jak byłaś u nas w sobotę, to cię nie słyszałam. Co tam u ciebie słychać?

- Mamo... No jest dobrze - uśmiecham się, patrząc jak cała Twoja rodzina zasiada w ogrodzie przy grillu. - Jest nawet bardzo dobrze...

- Zakochałaś się... - nie wiem, czy stwierdza, czy pyta. Nie wiem co mam odpowiedzieć.

- Mamo, to wszystko jest za trudne... 

- Czy to z jego powodu się nie odzywałaś?

- Tak...

- To ja już swoje wiem... - zaśmiała się. - Powiedz chociaż jak ma na imię?

- Zbyszek...

O nic więcej już nie pytała. Dała mi spokój, a ja byłam bardzo jej wdzięczna, bo nie wiedziałabym, co mam jej powiedzieć. Zaczęła opowiadać o Michałku, a ja od razu przypominam sobie z jakiego powodu tu właśnie jestem. Od razu uśmiech z mojej twarzy znikł. Od razy zostałam sprowadzona na ziemię. To właśnie dla niego tu jestem. Jestem, żeby zarobić na jego operację.

- Gabi, chodź do nas... Gabi... - podchodzisz do mnie. - Co się stało? - otulasz mnie swoimi ramionami, stając za mną. 

- Nie tutaj i nie teraz. Nie myśl o mnie, a o swojej siostrze i jej szczęściu - uśmiecham się, a ty tak delikatnie muskasz moją szyję i odchodzisz do wielkiego drewnianego stołu.

- Gabrysiu, dziecko, chodź tu do nas - woła Twoja mama, a ja nie mam już wyboru. Podchodzę do was i siadam obok Ciebie. Przyciągasz mnie ramieniem do siebie, sprawiając, że jest mi ciepło. Wszyscy się śmieją rozmawiają zawzięcie podzieleni na dwie grupy. Kobiety i mężczyźni. Jedynie my siedzimy razem przytuleni, patrząc przed siebie. Jesteśmy inni? Na pewno... W końcu tylko my udajemy...

Zbyszek

Czy może być coś lepszego niż wolna niedziela spędzona z najbliższymi w radosnej po weselnej atmosferze? Czy można nie być szczęśliwym, gdy ma się obok siebie szczęśliwą, epatującą radością siostrę i jej małżonka, rozweselonych rodziców, którzy mają w głowie jeszcze procentu, a szczególnie ojciec, uśmiechających się cały czas dumnych ze ślubu wnuczki dziadków, dalszą najbliższą rodzinę pognębioną w rozmowie? Można, bo bez ciebie żaden moment nie będzie w pełni szczęśliwy, jeśli się nie uśmiechasz, nie włączasz się do rozmów, nie masz ogników w oczach. Nie jesteś sobą, prawda?

Powoli całe towarzystwo się wykrusza. Zostaliśmy tylko my i Kasia z Łukaszem, migdalących się na huśtawce. Ogień w rozpalonym ognisku, prawie już całkowicie wygasł. Widać jedynie tlące się pojedyncze płonienie. Po chwili również i młodzi państwo Zielińscy zebrali się do domu. Przykryci kocem siedzimy wpatrzeni w niebo. Rozchmurzone, rozświetlone milionem gwiazd, oblegane spojrzeniami z każdego zakątka świata, oświetlane przez Księżyc w nocy i Słońce za dnia. Niebo spadających gwiazd.

- Patrz, spadająca gwiazda - wskazuję na białe światełko, które po chwili znika. - Pomyślałaś życzenie? - przytulam cię mocniej, otulając kocem.

- A pomyślałam... 

- Wiesz, że jeśli dwie osoby pomyślą w tym samym momencie to samo, to w przyszłości ich życzenie się spełni? - podnoszę Twój podbródek i wpatruję się w Twoje oczy.

- To życzmy takim osobom szczęścia, bo w zasadzie to chyba coś takiego się nie zdarza... - odwracasz wzrok. - Powiedz mi. O co tak właściwie chodzi w tym sporze między Tobą a Michałem? - zręcznie zmieniasz temat. Dla ciebie wygodny, dla mnie cholernie trudny.

- Skąd wiesz?

- Może i pracuje w zawodzie, w jakim pracuje, ale nie oznacza to, że jestem pustą, zapatrzaną tylko w siebie lalą, która nie widzi nic poza sobą... Chodziłam na wasze mecze na Podpromiu... Po za tym czytam gazety i przeglądam Internet. Więc słucham, o co tak na prawdę chodzi? - zatapiasz swoje spojrzenie głęboko w moich oczach tak, że wolę odwrócić wzrok, żeby zacząć o tym mówić.

- To historia związana jeszcze z Aśką i moją grą w Jastrzębskim... Wiesz, jak byliśmy razem, to ona robiła wszystko, żeby odciągnąć mnie od znajomych. Zawsze zmuszała mnie, żebym nie wychodził z Miśkiem czy innymi zawodnikami. Zawsze ważniejsi byli jej znajomi. Kiedyś Michał powiedział mi to w twarz, a ja ślepo w niej zakochany, dałem mu w mordę i tak się to wszystko zaczęło... Przestaliśmy się kontaktować, w reprezentanci cały czas iskrzyło. Każdy to widział, ale każdy bał się też powiedzieć mi to, jak na prawdę to wygląda. Tylko on się odważył i oberwał za to, że chciał dobrze...

- I Przez głupią babę pozwoliłeś, żeby Twoja przyjaźń z Kubiakiem się rozpadła? - wzruszam ramionami, ale to prawda. - Jesteś pierdolniętym dupkiem Bartman... Zapamiętaj sobie jedno. Jeśli ktoś kocha Cię na prawdę, to nie obchodzi go to, jakich masz znajomych, czym się zajmujesz, jakie masz pasje... Liczy się dla niego tylko to, że cię kocha... - wyliczasz, a ja kompletnie się rozsypuje, bo dla mnie nie liczy się otoczka, w której żyjesz, a Ty sama... - Musisz to jakoś z nim załatwić. Skoro już nie jesteś z Joanną, to czas na podanie ręki i przeproszenie Michała, nie sądzisz?

- Wiesz, że to jest prawie niemożliwe?

- Wiesz, że kiedyś powiedziałeś, że ty możesz wszystko? No, panie Bartman, spinaj pan tyłek i staraj się naprawić to, co żeś pan spierdolił, że się tak niegrzecznie wyrażę - uśmiechasz się.

Wiem, że on nie chce mnie znać. Wiem, że najchętniej to oddałby mi z jeszcze większą siłą, z jaką ja mu przywaliłem. Wiem, że to nie będzie łatwe. Wiem, że nie pójdzie jak pomaśle, tak jak wszystko inne. Wiem, że mnie nienawidzi. Wiem również to, że nie mogę teraz odpuścić. Wiem, że nie mogę skreślić tyle lat naszej znajomości. Wiem to wszystko dzięki Tobie.

- Masz ochotę na spacer?

- Teraz? Przecież jest już grubo po północy, z resztą oboje nie jesteśmy trzeźwi.

- Ale za to rozmawiamy tak, jakbyśmy od lat wódki nie tknęli... To jak?

- To prowadź - znowu się uśmiechasz. Tak słodko, niewinnie, nieśmiało. 

Spacerujemy ulicami Warszawy, która nocą wygląda zdecydowanie korzystniej niż za dnia. Nie widać wszędobylskich maszyn remontowych, ogrodzeń placów budowy, zakazów normalnego poruszania się. Widać tylko oświetlone budynki z Pałacem Kultury i Nauki i Stadionem Narodowym w tle. Nie zobaczymy zaśmieconych trawników, rzeki. Zobaczymy prawdziwe piękno i magię tego miasta. Siedzimy nad brzegiem Wisły i wpatrujemy się na luminację biało czerwonych kolorów na głównej arenie ME w Polsce. Nie wiem dlaczego, ale panująca między nami cisza, wcale mnie nie krępuje, a cieszy. Nie stresuję się swoim zachowaniem, nie interesuje mnie to, co myślą inni. Interesuje mnie tylko ta druga osoba, siedząca obok.

- Powiedź mi, dlaczego wybrałeś akurat mnie? - przerywasz ciszę, ale nie spoglądasz nawet w moją stronę. 

- W zasadzie to ja sam tego nie wiem... - wzdycham. - Po prostu wydałaś mi się najodpowiedniejszą osobą do tego, żebym mógł cie tu zaprosić. Podświadomie czułem, że sprawisz, że każdy nam uwierzy, że nikt nie będzie nic podejrzewać... Z resztą czułem, że jesteś wyjątkową dziewczyną - uśmiecham się. 

Co z tego, że jest ciemno, jak w niecenzurowanym miejscu u murzyna. Co z tego, że siedzimy na odludziu i w okolicy nie ma żadnej latarni. Co z tego, że nie powinno interesować mnie to, jak reagujesz na mnie. Co ma mnie obchodzić całe to pieprzone życie, skoro rumienisz się na moje słowa? Rumienisz się i delikatnie uśmiechasz, co dostrzegam odsłaniając Twoją twarz z włosów, opadających na oczy. Dostrzegam ten błysk w oku, gdy przybliżam twarz do Twojej. Dostrzegam mimowolne przybliżanie się do mnie. Czuję nieskazitelny dotyk Twoich dłoni na moich policzkach. Widzę Twoje rozweselone, ale i wystraszone spojrzenie.

- Proszę cie, odepchnij mnie teraz od siebie, bo jeśli tego nie zrobisz, to ja się nie powstrzymam, nie dam rady temu zaprzestać...

- Ale ja tego chcę Gabrysiu...

~*~*~

To cześć ;)

Może na początku podziękuję za nominacje mojego bloga do konkursu na  Kibicowelove  . Jeśli macie ochotę, to zagłosujcie ;)

A teraz o tym na górze. Zbyś tak się nieporadnie przyznał na końcu, że Gabi mu się podoba i nie chcę, żeby to był czysty układ, więc jak myślicie, będzie dobrze, czy skończy się to smutnie? No i pozostały już tylko 3 dni i dodatkowo ze 2-3 rozdziały. Krótko, ale za to jest już pomysł na coś nowego ;)

Pozdrawiam,

Dzuzeppe ;*